Processies, zondagse kleren en een leuk weerzien

Cazorla op Palmpasen, betekent een devote ouderwetse zondag.

Ons hotel ligt op het centrale dorpsplein dus wij hebben alles driedubbel meegemaakt. 's Morgens uit ons raam kijkend zien wij al vroeg allerlei mensen in keurige ouderwetse zondagse kleren. Mannen in keurige donkere pakken met stropdassen en vrouwen en meisjes in mantelpakjes, jurken of rokjes. Bijna alle spijkerbroeken en andere lange broeken zijn verdwenen.
Dan naar de Franciscuskerk, daar staan alle grote beelden op plateaus in de kerk opgesteld die in de processie meegedragen moeten worden. Ook staan daar enkele tientallen mannen en vrouwen met lange gele rieten stengels verzameld. Als de pastoor alle takken heeft ingezegend, komt de stoet al zingend in beweging samen met de pastoor en een paar misdienaars.,op weg naar de andere kerk naast ons hotel.
Die stroomt langzaam helemaal vol en puilt zelfs uit. Daar begint dan een lange saaie dienst waar wij niets van snappen. Halverwege gaan wij naar buiten het mooie weer in. Later zien wij iedereen compleet met rietstengels en palmtakken weer naar buiten komen. Het plein is geheel gevuld en iedereen staat gezellig te keuvelen.
De hele middag is het gezellig druk in het hele stadje iedereen is buiten en het is dan ook voor het eerst in langere tijd, sinds een paar dagen, echt mooi en warm weer. Op ons plein zijn ongeveer acht cafés met terrassen en er zijn er altijd maar vier open en vier dicht. Hoe druk het ook is, om één uur zegt de baas van het terras waar wij zitten, "sorry wij gaan nu sluiten tot vier uur". Handel hebben is kennelijk van minder belang dan de siësta.

Om 18.45 uur komt het muziekkorps voorbij en gaat weer naar de Franciscuskerk. Daar is het een drukte van belang. En met heel veel moeite komt na een kwartier heel voorzichtig een van de grote beelden naar buiten van Jezus op een ezeltje met een olijfboom erachter. Dit geheel staat op een plateau dat gedragen wordt door 21 jongens (ik dacht ook twee meisjes) je ziet deze jongeren niet want er hangt een doek omheen. Je ziet alleen de voeten schuifelen, sommige lopen op blote voeten. Dit dragen gaat heel traag en omzichtig, vooral in de bochten. Voorop lopen eerst de mensen met de lange rietstengels, dan een paar misdienaars met een wierookvat, dan nog wat kleine verklede kinderen, met de priester en nog wat volwassenen, dan de leider van de processie die aanwijzingen geeft aan de jongens onder de draagbaar (of hoe dat ook heet) dan een stel meisjes met flessen water die elke 50 meter, als er weer wordt gestopt aan de dragers gegeven worden. En dan het hele grote muziekkorps. Dit alles beweegt zich voort met een snelheid van minder dan 1 km per uur. Ze schuifelen vooruit en soms ook weer achteruit. Op de maat van het muziekkorps en houden iedere 50 meter halt en krijgen dan weer water. Onnodig om te zeggen dat het beeld en alles wat daarbij staat loodzwaar moet zijn. Zo gaat de hele processie het hele dorp door, ook door de meest smalle steegjes, waar er maar 5 cm ruimte is aan weerskanten. Overal is het een drukte van jewelste langs de wegen en elke keer klinkt er weer luid applaus als de dragers weer iets helemaal tegelijk doen. Prachtig om te zien dit hele beeld. Dit is nog maar de eerste processie deze week er staan nog zes beelden in de kerk die nog moeten volgen. Om een uur of negen hebben wij het wel gezien en haken af. Na elf uur komt de processie nogmaals langs en gaat weer terug naar de Franciscuskerk. Dan hebben zij dus al vier uur gelopen en gemusiceerd. Ongelofelijk. Daarna is het nog lang onrustig op het plein onder ons raam, maar dat is een gezellige drukte. En slapen kun je altijd nog.

Maandag 30 maart,
Vandaag is het de eerste dag tijdens onze hele fietstocht dat wij in korte broek kunnen fietsen. Ik zit nu zelfs in de schaduw omdat het mij in de zon te heet is. Wonderbaarlijk hoe verschillend het weer hier ook kan zijn.
Eerst vanmorgen mijn huisarts even gemaild met een paar foto's van plekjes achter mijn oor omdat ik denk dat dit misschien gordelroos kan zijn. "Even een dagje aankijken" schreef hij terug. Heerlijke die man! Maar dat zegt hij ook als je op sterven ligt dus dat zegt niets.
Toen gelijk vanaf de start klimmen geblazen. Wij sliepen vannacht op 800 meter hoogte en moeten nu gelijk vanaf de start naar 1290 meter klimmen. Wat ben ik blij met mijn E-bike. Wat een genot om zo een berg op te gaan, ik houd nog adem over om te zingen. (Als ik dat zou willen) Het was een prachtige tocht met geweldige vergezichten zo het hele grote natuurgebied in. Op de top even uitkijken en dan weer heerlijk naar beneden.
Even een kopje koffie onderweg later nog een hert gezien dat overstak. Tot nu toe een dag met een gouden randje.
Vandaag hebben wij in een hotel aan de rand van een stuwmeer afgesproken met Marie Louise en Gerard Witteman, die in onze auto van Marbella naar Nederland onderweg zijn. Zij zijn speciaal voor ons met het vliegtuig naar Spanje gekomen om onze auto terug te brengen naar Driehuis.
Wij hebben voor hen hetzelfde hotel geboekt zodat wij even een avond bij kunnen praten. Gisteren waren zij in Cordoba en hebben daar een nog grotere processie gezien. Als wij willen zouden wij nog mee kunnen rijden, maar ik denk niet dat wij dat doen!

Het is hier een mooi hotel in de stilte in dit natuurgebied, direct aan het meer. Stilte en een prachtig uitzicht en dat met heerlijk weer gecombineerd. Hoe kan een mens het zo treffen.

Later in de middag arriveren Gerard en Marie Louise inderdaad in onze mooie auto met open dak een nieuw voorruit en wij hebben er nog een gezellige middag en avond van gemaakt. Zelf afgesloten met een lekker glaasje berenburger die Gerard had meegenomen.

Een warme en zonnige groet
Paul