Hoe een rolstoeltaxi ons redde

Donderdag 2 April
Aangezien wij erachter kwamen dat in het oude historische stadje Alcaraz de volgende avond op Witte donderdag, nog weer een processie zou zijn in het kader van de goede week, zijn wij daar nog een dag langer gebleven en hebben van het lome gezapige dorpsleven genoten. Een paar authentieke winkeltjes bezocht en lekker rustig aan gedaan.
s'Avonds eerst weer eten op ons balkon en deze keer had onze gastvrouw zelf heerlijke paella gemaakt, maar dan wel ongeveer voor vier personen.
Om tien uur s'avonds begon de processie. Voor die tijd zijn wij nog even de kerk binnen gegaan en hebben daar o.a. speciaal op verzoek van Koos Jabroer een zestal kaarsjes opgestoken voor allerlei mensen waarvan wij denken dat die dat wel verdienen. De processie was veel kleinschaliger dan in Cazorla. Maar deze keer was het hele muziekkorps wel verkleed in een soort Ku Klux Klan gewaden in paars en wit met hoge puntmutsen die ook het hele gezicht bedekten. Eigenlijk een heel eng gezicht. Er werden hier drie beelden uit de kerk gedragen, door dragers die nu wel zichtbaar waren. En verder ging het, net in Cazorla, weer heel langzaam aan de smalle straatjes door met nu ook, vrij veel trappen in dit stadje. Het was opnieuw indrukwekkend om te zien, maar het is wel ongelooflijk dat ze dit in heel veel dorpen en steden gedurende deze goede week iedere dag doen.

Goede vrijdag 3 april
De volgende ochtend kregen wij op ons verzoek al om acht uur ontbijt op onze kamer van onze gastvrouw (nog in ochtendjas) en om half negen zaten wij al op de fiets.
Na een paar kilometer begon opnieuw een Via Verde fietspad van redelijke kwaliteit. Ondanks de ochtendfrisheid was het heerlijk fietsen in de totale stilte van de natuur, met alleen het knisperen van de banden op het fijne grind van het fietspad. Wij konden echter de route voor vandaag niet afmaken want halverwege moesten wij afbuigen naar de stad Albacete. Daar waren twee wegen naar toe. Ten eerst het vervolg van de Via Verde, maar die werd door Benjaminse afgeraden als niet berijdbaar voor fietsers met bagage. En ja hoor voor deze keer had hij volkomen gelijk. Dus na twee kilometer moesten wij voor optie twee gaan en dat was de provinciale weg. Dat bleek zo'n weg te zijn met bochten waar motorrijders het heerlijk vinden om heel schuin door te razen met een snelheid van meer dan 100 km per uur. Aan de zijkant van de weg is een stuk van 80 cm breed waar wij, met gevaar voor eigen leven, op mogen fietsen. En dat 40 km lang. Geef mij maar een lekkere berg om te beklimmen. Afijn er was geen andere keuze dus gewoon verstand op nul en blik op oneindig en fietsen maar. Na 30 km passeerden wij de Via Verde opnieuw en daar bleek deze een stuk beter berijdbaar. Dus gelukkig nog 10 km rustig gereden tot Albacete. Aldaar aangekomen hadden wij er om twee uur al weer 86 km op zitten
Albacete ligt ongeveer 200 km westelijk van Valencia de stad die wij deze reis graag zouden willen bezoeken. Van hier uit waren er drie mogelijkheden om deze afstand te overbruggen. Ten eerste fietsend, maar ik had daar geen route van en ook geen detailkaart voor en het zou ongeveer drie dagen in beslag nemen. Ten tweede de trein. Maar er gaat maar één trein per dag waar fietsen in mogen en die gaat s'morgens vroeg. En er mogen per trein maar drie fietsen mee. Dus op het station kon men ons niet garanderen dat onze fietsen mee zouden mogen. Mogelijkheid drie was een huurauto/huurbusje. De dag daarvoor zijn Naomi en ik uren bezig geweest om dit te regelen, echter zonder resultaat. Dit is extra jammer want daarmee wilden wij nog twee nichten van Marijke gaan bezoeken in Altea.
Daar stonden wij dan s'middags om twee uur bij het station van een hele saaie en moderne stad. Marijke sprak de aanwezige taxichauffeurs aan of het mogelijk was om ons met twee fietsen naar Valencia te brengen. Dat wilden ze wel, maar een leek kon zien dat zoiets niet mogelijke was zonder dat onze fietsen erg zouden beschadigen. En opeens komt daar een rolstoeltaxi aan. Opnieuw de vraag gesteld en ja hoor hij zag daar ook wel kans voor. En nadat Marijke met hem flink over de prijs had onderhandeld kon het inladen beginnen. Heel voorzichtig werden de fietsen neergelegd en de tassen ertussen voor het beschadigen. En het paste allemaal net. Daarna kon de reis naar Valencia beginnen. In de auto moesten wij toen met iPhone en iPad naar een hotel in Valencia gaan zoeken. Diverse opties gebeld maar bijna alles bleek vol te zitten op deze goede vrijdag.
Uiteindelijk vonden wij een hotel dat uitkijkt op het futuristische deel van Valencia met alle megalomane hypermoderne gebouwen die rond 1999 zijn gebouwd en waardoor de stad Valencia aan de ene kant beroemd is maar aan de andere kant ook bijna failliet is.
Vanmorgen om acht uur werd ons ontbijt nog heel persoonlijk door onze gastvrouw in ochtendjas gebracht in een knus kamertje en nu om vijf uur s'middags zaten wij 280 verderop in een hypermodern onpersoonlijk hotel met permanent elektronische muziek met alleen maar nieuwe gebouwen om ons heen. Wat een wereld van verschil op één dag. Vannacht stonden onze fietsen in de gang vlak naast onze kamer, nu staan ze in de parkeergarage waar wij met twee verschillende liften naar toe moeten.

Paaszaterdag 4 april
Vandaag hebben wij heerlijk door Valencia gefietst en al heel veel gezien van deze leuke stad. Het is een drukte van belang, de stad is vol van toeristen. We hebben hier voor het eerst sinds weken, regelmatig Nederlands horen praten.

Ik zal de komende dagen hier niets over schrijven want het is nu gewoon een soort stedentrip die heel veel mensen doen.

Fijne Paasdagen,

Paul