Van de oneindige rust naar de drukte in Catalonië.

Zaterdag 18 april
s'Morgens ontbijt samen met de bergbeklimmers en weer redelijk vroeg op pad. Het is zaterdag en wij fietsen weer helemaal alleen door het prachtige berglandschap. Wij zien helaas geen bergbeklimmers klimmen. Die klimmen niet langs deze weg. Wel zien wij veel wielrenners. Op precies deze route die wij fietsen, is er vandaag een wielerkoers uitgezet en eerst komen de motoren en auto's en later een versnipperd peloton van wielrenners langszij en met een duizelingwekkende snelheid dalen zij dezelfde berg af als wij.
Door onze onoplettendheid rijden wij wel even verkeerd, maar kunnen daardoor wel in een gezellig dorpje onze dagelijkse koffie scoren. Ook even een paar bananen en wat yoghurt kopen in het dorpje en wij krijgen zelfs nog een snoepje toe.
Het doel voor vandaag is de plaats Montblanc maar vlak daarvoor is het beroemde klooster van Poblet. Dat willen wij toch even zien. Het is wel even omrijden maar het zal niet voor niets op de werelderfgoed lijst staan toch? Vlak voor Poblet zien wij een mooi restaurant en besluiten wat te lunchen. De ober adviseerde ons sterk de Calcotada. Een plaatselijke delicatesse speciaal van Catalonië. Het zou een soort zoete ui moeten zijn. Wat wij kregen was een dakpan die gevuld was met een groot soort lente-uitjes. Eigenlijk zat het tussen lente uien en prei in Qua grootte. Deze waren op de grill geroosterd, met name de onderkant, maar wel zodanig dat de onderkanten geheel zwart geblakerd waren. Maar dan ook echt zwart. De ober deed het even voor hoe ze te eten: met één hand trok je aan het bovenste gedeelte en met de andere hand trok je het zwartgeblakerde gedeelte er van onderen af. Dan doopte je de Calcotada in een sausje en hield je het geheel boven je mond net als een nieuwe haring. Zo at je het onderste gedeelte op. Ik moet zeggen de smaak was niet onaardig, maar het was wel een hele knoeiboel. Gelukkig had ik een soort slabbetje gekregen anders had ik overal vlekken gehad.
Het klooster, dat wel heel groot en mooi was, hebben wij wij uiteindelijk daarna alleen van buiten bekeken. Alleen de toiletten heb, ik dankzij al die uien, van binnen gezien!
Daarna nog een klein stukje naar Montblanc. Wij zitten hier in Catalonië en dat zullen wij weten ook. Heel de stad Montblanc staat dit weekend (en ook volgend weekend) op zijn kop. Er is groot feest. Er wordt gevierd dat ene George ooit honderden jaren geleden de streek bevrijd heeft van een draak die mensen op at.

Montblanc is een prachtige oude stad waarvan de stadsmuren nog geheel intact zijn. Daardoor is er een nieuw gedeelte en een echt oud gedeelte. In het oude gedeelte is het nu, dit weekend, net de middeleeuwen. Een derde van alle mensen loopt in middeleeuwse kleding. Je ziet veel zwaarden en schilden en trommels. Er worden zwaardgevechten opgevoerd en zijn volksdansgroepen en 's avonds zijn er vuurwerk shows. Overal zijn stalletjes met eten en drinken en het is een drukte van belang. Vanuit allerlei steden en plaatsen in de omgeving komen mensen hier naar toe om dit spektakel mee te maken. Zelfs uit Barcelona vandaan. Hoewel het erg gezellig is, is het ook wel erg druk. Het is een grote overgang van de onmetelijke stilte naar een soort Santpoortse feestweek. Gelukkig hadden wij een hotelletje net buiten het centrum.

Zondag 19 april
Vanmorgen moesten wij van Montblanc naar Igualada een andere flinke stad fietsen. Er is echter één groot probleem, er is maar één grote provinciale weg tussen deze twee steden. Die is dus voor iedereen. Auto's, motoren (het is weer zondag) en fietsers. Dit keer is de weg zonder vluchtstrook, dus helm op, verstand op nul, blik op oneindig en fietsen maar. Het is het ongelooflijk met wat voor snelheden, met name de motorrijders langs je schieten. Maar in al deze hectiek was er opeens ook één lichtpuntje. Opeens kwam ons daar een Nederlandse fietser tegemoet, Ruud. Hij was begonnen in Girona en ging naar Malaga. De eerste fietser die wij in deze vijf weken tegen komen en die de zelfde route gaat doen. Na wat over en weer gepraat weer afscheid genomen.
Op zo'n 15 km vóór Igualada is het heel mooi en staan wij even stil om foto's te maken. Plotseling ziet Marijke een bordje "Restaurant" naar een zijweg toe staan. Twee mensen gevraagd en ja hoor, één km verderop is een restaurant. Wij daar naar toe en het klopte, midden in het land leek een gewoon woonhuis een restaurant te zijn. De restauranthouder leek net wakker te worden. Na een salade besteld te hebben vroeg hij waar wij vandaan kwamen en bij het woordje Holland kwam hij gelijk in beweging want een paar km verderop was een bar van Nederlandse eigenaars. Tien minuten later kwam hij met een telefoon aanzetten en had ik de Nederlandse bareigenaar aan de telefoon. Die had aan de bar iemand zitten die een slaapplaats in dat dorp voor ons had. Afgesproken dat wij daar later naar toe zouden komen. Zo gezegd zo gedaan. Na een uitgebreide lunch naar het café van de Nederlanders gefietst die brachten ons 50 meter verder naar een oud huis waar wij nu in zitten. Als enige gasten de eigenaar is timmerman en heeft alles keurig verbouwd en heeft vijf kamers in de verhuur. Ze spreken geen woord Engels maar de Nederlander heeft het voorbereidende werk al gedaan. Wij hebben het huis zo ongeveer voor ons alleen.
Vanavond nog even in het café van de Nederlanders geweest en ook daar weer genoten. Een café a la Bartje in Santpoort, maar misschien nog wel kleiner. Man, vrouw en twee kinderen, die hier geboren zijn. Helemaal Spaans, ook de kinderen. Eigenlijk mochten wij daar mee blijven eten, maar dat hebben wij maar niet gedaan.
Opnieuw heerlijke en onverwachte belevenissen. Prachtig om mee te maken.

Maandag 20 april
Vandaag eigenlijk niet zoveel bijzonders meegemaakt, behalve dat wij weer veel langs drukke wegen hebben moeten fietsen. Wat dat betreft wordt het hier in het noorden een stuk minder leuk. Wij zitten dicht bij Barcelona en nog een paar andere grote steden en dat merk je direct met de drukte op de weg. Een leuk voorval wil ik nog wel vermelden. Toen wij wilden gaan lunchen in een klein stadje, was er totaal niet uit de menukaart te komen, omdat het allemaal Catelaans is. De Spaanse kaart kunnen wij intussen nog wel een beetje vertalen. De serveerster van dienst probeerde van alles om het een en ander te vertalen, maar de dat lukte niet. Plotseling liep ze weg en kwam weer terug om ons te halen. Wij werden mee naar de keuken genomen en daar ging de kok ons precies vertellen en vooral laten zien wat er te eten was. Wij konden daardoor precies duidelijk maken dat wij een salade wilden en een lekker bord paella dat hij daar had staan. Ook dit deed ons weer aan Griekenland van vroeger denken waar dit toen de gewoonste zaak van de wereld was. Wij hebben uiteindelijk heerlijk geluncht. En de kok kwam achteraf ook nog vragen of het gesmaakt had.

Hartelijke groet,

Paul