Een paar geslaagde dagen met familie

In Morella kregen wij op onze rustdag aldaar plotseling 's middags bericht van Marjet (de nicht van Marijke) en haar man Guido dat zij om twee uur vanuit de omgeving van Madrid vertrokken waren om zich bij ons te voegen. Dat was min of meer het plan omdat zij de afgelopen week ook hier in Spanje aan het fietsen waren maar wel 600 km hier vandaan. Tot voor gisterenavond was het bericht dat ze toch niet langs zouden komen omdat het teveel omrijden was, maar nu dus plotseling wel. Na wat heen en weer ge WhatsApp't te hebben kwamen zij om acht uur 's avonds aan. Wij hadden intussen een kamer geregeld in ons hotel en na het gebruikelijke ontmoetings-rituelen konden wij gezellig aan tafel in het restaurant en bijkletsen. Heel gezellig om na een aantal weken weer een paar bekenden te zien en te spreken. Speciaal omdat wij alle vier fanatieke fietsers zijn en het heerlijk vinden om in den vreemde lange fietstochten te maken. Dat schept een band. In dit gezelschap is Guido nog de enige zonder E-bike dus het is extra knap dat hij alle bergen hier nog op eigen kracht bedwingt. Na het uitwisselen van een aantal stoere verhalen en het puzzelen op de verschillende kaarten over routes e.d. Is het plan dat zij een a twee dagen met ons mee fietsen.

De volgende morgen is het nieuw voor ons om nu eens met z'n vieren te vertrekken. Het wordt misschien een beetje vervelend en eentonig voor jullie als lezers als ik dit schrijf, maar het was opnieuw een schitterende route. Wij wisten niet dat Spanje en met name dit noordelijke deel zo mooi is. In Andalusië in het zuiden reden wij dagenlang tussen de olijfboomgaarden door, maar hier is het landschap veel afwisselender en kan er om elke bocht van een weg bij een berg, weer een nieuw soort landschap tevoorschijn komen. Daarbij komt ook nog eens dat de dorpjes is dit deel veel kleiner en leuker zijn. Weliswaar zijn ze vaak bijna uitgestorven, of althans heel dun bevolkt maar wel prachtig om te zien als je aan komt rijden. En er een kopje koffie probeert te scoren. Zo ook in Herbes, een gehucht dat langs onze route lag, maar waar wij nog wel een flink klimmetje van 18% voor over moesten hebben. In het dorp geen café te bekennen alleen een paar bouwvakkers. Op de vraag waar een café was bleven zij maar wijzen naar een bepaalde deur, maar dat was volgens ons gewoon een huis. Hij kwam uiteindelijk van zijn trap af en kwam naar ons toe en deed de deur open en dat bleek inderdaad een mini café te zijn. En ja hoor er was een café baas en ja er was koffie. Dus wij konden weer wat kilometers verder. De route ging dwars door een prachtige gorge langs een klein riviertje met om ons heen alleen maar natuur en vogeltjes, wat gemzen en eens in het kwartier een auto.
Het doel voor vandaag is een plaatsje genaamd Valderrobres. Wij komen daar redelijk op tijd aan, ook met de gedachten dat Guido vanmiddag op mijn fiets terug zou gaan fietsen om in Morella zijn auto op te halen.
De casa (soort Bed and Breakfast) die wij besteld hadden bleek dit keer wel heel bijzonder te zijn. In een van de uitzonderlijk smalle straatjes van dit middeleeuwse stadje, opnieuw met heel veel trappetjes, was deze casa gevestigd. Wij werden ontvangen door een vrouw van een jaar of 45 die weliswaar heel hartelijk was maar geen Engels sprak. Zij kon wel duidelijk maken dat over een uurtje haar dochter thuis kwam en die sprak wel Engels. Het was een groot huis maar werkelijk alles was volgepropt en geen stukje wat was niet gedecoreerd. Met bijvoorbeeld hele wilde bloemmotieven. Op de tweede verdieping waren twee kamers voor ons en er was een gezamenlijke ruimte met uitzicht op de bergen. Onze kamer was behangen met allemaal hele grote rozen. Na het uitpakken moest er een plan gemaakt worden hoe de auto van Guide en Marjet hier te krijgen. Anne wilde wel vragen wat een taxi zou kosten. Na dit telefoontje zij Guido dat hij dat te duur vond en wilde wel gaan fietsen. Op mijn telefoontje typte ik in het Nederlands de vraag in of er ook een privé-persoon was die kon rijden en drukte op "VERTAAL" (in het Spaans) na dit aan haar te hebben laten zien maakte zij duidelijk dat zij dat zelf wel wilde doen voor een veel lager bedrag dan de taxi. (en met haar dochter erbij) Dus zo gebeurde het dat wij eerst lekker konden lunchen en dat Guido daarna met de moeder en de Engelssprekende dochter in de auto naar Morella gingen om de auto van Guido op te halen. Het was tekenend voor de aardigheid van deze vrouw en ook de dochter. Ook het ontbijt de volgende ochtend was zo overweldigend, met o.a. gebakken ei en spek en allerlei soorten broodjes e.d. zoals wij dat in Spanje nog zelden hebben meegemaakt. Maar het belangrijkste was wel de ongelooflijke aardigheid en flexibiliteit van deze mensen.
Vanaf hier zou er weer een mooie Via Verde lopen dus wilden Marjet en Guido nog een stuk meefietsen. Alles zat mee. De weerberichten klopten niet dus het was heerlijk zonnig weer in plaats van miezer regen die voorspeld was en de tocht was weer schitterend. Wel moest er nog even met de fietsen gesjouwd worden om op de Via Verde te komen vanwege en foutje in de route maar dat soort dingen maakt het alleen maar leuk. Een praatje met een schaapsherder onderweg zorgde ook weer voor een welkome onderbreking. Daarna konden Guido en ik ook nog eens een arme drommel met een lekke band weer een eind op weg helpen
Ongeveer halverwege op 30 km was eindelijk een dorpje voor koffie. Van daaruit zouden onze wegen scheiden. Marjet en Guido zouden weer terug fietsen naar het hotel en de auto ophalen en dan alvast richting Nederland gaan rijden. Maar impulsiviteit is troef op deze reis. Een nieuw plan wordt ter plekke geboren. Zij gaan wel de auto ophalen maar komen dan naar hetzelfde hotel als wij vanavond en gaan morgenochtend richting Nederland.
Zo gezegd zo gedaan. Met een grote maar...
De voorspelde regen kwam alsnog en niet een klein beetje wij waren net opgesplitst en wij hoorden al het al flink onweren. Gelukkig konden wij nog redelijk droog naar een dorpje fietsen 15 km verderop. Maar toen wij daar eenmaal waren en in een cafeetje zaten kwam er een stortvloed uit de hemel, dat was echte niet normaal. Binnen vijf minuten stond alles blank. Zelfs hagelstenen. Het duurde maar hooguit een kwartier, maar het was echt zo'n tropische bui. Later bleek dat die arme Marjet en Guido geen schuilplaats hadden en dat zij i.v.m. het onweer de fietsen aan één kant van de weg hadden gelegd en zij aan de ander kant onder een boom stonden te schuilen.
Achteraf allemaal leuke verhalen, maar je moet er niet inzitten.

's Avonds hebben wij elkaar weer gezien in het hotel dat wij ook voor hen gereserveerd hadden en hebben nog gezellig met elkaar kunnen eten. Vanmorgen zijn zij richting Nederland vertrokken en wij hebben de draad weer opgepakt en beginnen aan het laatste deel van het traject.

Op dit moment zitten wij in een gehucht met 44 inwoners helemaal midden in de bergen. Wij zitten hier in een Casa Rural dat is het simpelste van het simpelste op verblijf gebied. Het is een heel oude huis met allemaal kruip door sluip door gangetjes en trappetjes en er was nog maar één kamer beschikbaar op de bovenste verdieping met een badkamer op de gang. Keuze is er niet veel want het volgende dorp is twintig km verder en hier is ook niets anders in het dorp. Maar na veel gesteun door mij werd er een kamer gewisseld en slapen wij nu op twee hoog met een eigen "badkamer" Deze Casa wordt gerund door twee vrouwen waarvan de een Engels spreekt en dat heel graag wil laten merken. Je gooit er een dubbeltje in en er komt voor een Euro uit. De ander is eigenaar en kok en dat doet ze eigenlijk heel goed.
Vanavond hebben wij verse mosselen en verse zalm gegeten met een heerlijke salade en hebben wij hier een borrel op Sanne onze schoondochter gedronken die vandaag jarig is (jammer dat wij wel veel feestjes missen zo).
Net zijn er allemaal Italianen binnengekomen die hier allemaal gaan bergbeklimmen. Het schijnt hier een bekend bergbeklim-gebied te zijn, met veel steile en overhangende wanden. Misschien zien wij daar morgen nog iets van.

Morgen gaan wij naar Montblanc (ja zo heet het echt hier)

Hartelijke groet,

Een immer genietende Paul