Een prachtige weg met hindernissen.

Dinsdag 7 april.
Vandaag maken wij een einde aan ons uitstapje naar Valencia en gaan dit keer zonder rolstoeltaxi, maar gewoon op eigen kracht terug naar de hoofdroute. Dat is bij de stad Teruel en die ligt 180 km noord-westelijk van Valencia. Ik heb hier wel een beschrijving van in het boekje maar geen track op mijn Garmin.
Een grote stad uitkomen op de fiets is eigenlijk altijd een probleem. Zo ook hier in Valencia, maar dankzij mijn TomTom zaten wij al binnen een half uur op het fietspad buiten de stad. Eerst noordelijke door een vreselijk gebied en toen na 30 kilometer konden wij afbuigen naar het noord-westen waar het direct een stuk mooier werd en het was ook gelijk klimmen geblazen. Het fietspad van vandaag, de Vía Verde de Ojos Negros, (de zwarte ogen) is weer gemaakt op een oude spoorlijn en is 184 km lang. Van te voren weet je met een Via Verde nooit hoe het wegdek is en dat is soms maar goed ook want dan zou je heel wat stukken overslaan. Waarschijnlijk is dat afhankelijk van de gemeente waar het doorheen loopt. Vandaag zou ik het ene deel een 2 à 3 geven (bijna niet fietsbaar) terwijl het andere deel een 8 zou krijgen. Een ding is altijd zeker met een Via Verde het is altijd heel gelijkelijk stijgen of dalen. De oorspronkelijke treinen konden namelijk ook niet snel stijgen of dalen, vandaar.
Na ruim zestig km hielden wij in een klein stadje een lunch stop, met name om de accu's weer bij te laden. Na dit stadje zou er namelijk voorlopig niets meer komen. Het voordeel dat je met de Via Verdes door de prachtig natuur rijdt heeft ook een nadeel, namelijk dat je alle dorpen en stadjes ontwijkt. Je moet je ongeveer voorstellen dat er een pad loopt tussen den Helder en Hoek van Holland en dat er slechts één pleisterplaats is.
Tijdens de lunch uitgebreid geprobeerd ergens een slaapplaats te scoren. Maar dat lukte niet. Het blijkt dat deze week de hele regio vakantie heeft, dus alle hotelletjes en Casa's zijn volgeboekt. Maar met behulp van de zoon van het restauranthouder toch uiteindelijk nog een Hostal gevonden, veertig km verderop. Maar dat betekent wel 100 km fietsen vandaag. Maar aangezien er niets anders is dit toch maar gedaan.
Vlak na het vertrek uit deze lunch plaats hoor ik een schreeuw achter mij en het blijkt dat Marijke een lekke band heeft. Niet zo gek met dit wegdek en het is pas de eerste deze reis, dus het valt mee. Alle tassen eraf, fiets op z'n kop en plakken maar. Binnen een half uur zaten wij weer op de fiets. Maar het was toch verder dan wij dachten. Toch maar de kortste route genomen en niet de Via Verde. Maar dat betekende wel flink klimmen. Uiteindelijk kwamen wij op 1000 meter boven de zeespiegel terecht. Dus vandaag 100 km gefietst met een stijging van 1000 meter. Toen wij op de plaats van bestemming aankwamen bleek het Hostal een groot chauffeurs café te zijn met daarboven enkele kamers. Tot overmaat van ramp bleek er geen warm water uit de douche te kunnen komen. Die was kapot. Beneden was het echt een chauffeurscafé te zijn, rommelig en met dit keer twee televisies die ieder hun best deden om de aandacht te trekken van de aanwezigen. Over het koude water uit de douche deed men heel laconiek. Waar maakten wij ons druk over. Het was gewoon kapot.
Ook de WIFI doet het heel slecht dus ik kan dit stukje vanavond niet versturen.
Morgen nog ongeveer 80 km naar Teruel en dan zijn wij weer in de bewoonde wereld en op de oorspronkelijke route. Maar eerst morgen nog klimmen naar 1400 meter.

Woensdag 8 april
Vier jarigen vandaag in de Familie. Wil, Lia, Mieke en Dante.
Wij gaan vroeg op pad na eerst op onze kamer een paar bakjes yoghurt gegeten te hebben uit eigen voorraad. Het normale Spaanse ontbijt bestaat namelijk meestal uit een plak geroosterd brood (meestal oud) met jam en/of gemalen tomaten uit de blender met koffie of thee. Nee dan liever onze eigen gekochte yoghurt.
Het is vandaag in een woord een schitterende route. Wij blijven steeds maar stijgen maar het is heel geleidelijk dus je merkt het nauwelijks. Na dertig km zien wij een eindje van de route een wegrestaurant liggen en besluiten om maar even van de route af te gaan om daar ons dagelijks portie koffie te scoren. Dat bleek een goede keuze. Aldaar ook maar even alle jarigen gebeld. Leuk om weer even wat familie te spreken.
Het pad is vandaag goed tot zeer goed. Alleen liggen er heel vaak rotsblokken op de weg die van de wanden zijn afgevallen. Wij denken dat die er al maanden liggen, maar dat niemand ze opruimt of dat ze niet gezien worden door de verantwoordelijke autoriteiten. Een paar keer kunnen wij er nauwelijks langs en een keer is het zelfs zo erg dat ik mijn tassen van mijn fiets moet halen en dat wij de fiets met z'n tweeën over de rotsen heen moeten slepen. ( zie foto) maar ook dat lukt weer. Het zijn overigens wel hele mooie donkerrode rotsen waar wij tussendoor fietsen. Even verder komen wij een schaapherder tegen met een paar honderd schapen. Helemaal in the middle of nowhere. Die zal waarschijnlijk hier buiten in het veld overnachten. In totaal komen wij zegge en schrijven op de hele Via Verde één ander stel tegen die dit pad fietsen, samen met een kind.
Op het hoogste punt van de route vandaag blijkt een klein hotel te staan, waar wij maar even gaan zitten en wat te eten bestellen. De serveerster die ook wat Engels sprak, was kennelijk erg blij dat zij ons zag want zij bleef maar praten en uitleg geven over Teruel. Het was jammer dat het nog te vroeg was anders hadden wij hier zeker gebleven. De laatste 15 km mochten wij weer heerlijk afdalen, opnieuw tussen prachtige rotsformaties door met allerlei soorten gekleurd gesteente. Prachtig om te zien.
Op het allerlaatst ging het toch nog even mis en miste ik mijn Garmin Track. Een wegwijzer bordje stond de verkeerde kant op (waarschijnlijk kwajongens) en daardoor reden wij eigenlijk voorbij Teruel, onze bestemming. De Via Verde gaat namelijk nog 60 km door. Na 3 km kwamen wij erachter en konden weer terug. Dus toch nog 6 km omrijden vandaag. In Teruel bleek het hotel dat wij geboekt hadden vlak bij het centrum te liggen en het bleek een heel leuk boutique hotel te zijn met een goed Engels sprekende beheerder. Wij kregen een mooie kamer en besloten al snel om hier maar twee nachten te blijven. Voorlopig is dit de laatste stad van enige betekenis. Vanaf hier gaan bij het ruige gebergte in met veel hoge toppen en weinig bewoning.
Teruel blijkt een heel leuk stadje te zijn met veel torens en het is vooral bekend om een bepaalde liefdesgeschiedenis. Een beetje als in Aïda of Romeo en Julia.
Hierbij in het kort:

"In de 13e eeuw speelde zich in Teruel de tragische liefdesgeschiedenis af tussen Diego de Marcilla en Isabel de Segura. Diego is smoorverliefd op Isabel, maar de familie van het meisje verzet zich tegen een relatie omdat de jongeman in hun ogen geen goede partij is, hij is te arm. Alleen als hij binnen vijf jaar rijk is, mag hij met Isabel trouwen. Daarop vertrekt Diego naar het leger om daar fortuin te maken. De dag dat hij na vijf jaar terugkeert, stelt hij vast dat Isabel kort daarvoor getrouwd is met de plaatselijke potentaat. Ze weigert hem een laatste afscheidskus te geven waar hij om vraagt, omdat ze nu inmiddels getrouwd is en ter plekke sterft hij van verdriet. De volgende dag komt Isabel naar zijn begrafenis in de Iglesia de San Pedro en, terwijl ze haar dode geliefde omhelst en hem wel de gevraagde kus geeft, blaast ook zij haar laatste adem uit.
In het Mausoleum bevindt zich het praalgraf van de geliefden. In 1555 werden hun mummies ontdekt en hier verenigd, terwijl ze voor de eeuwigheid elkaars hand (bijna) vasthouden. Het is een verfijnd beeldhouwwerk in marmer van Juan de Ávalos"


Donderdag 9 april
Vandaag lekker rustig aan gedaan en alle "highlights" van Teruel bekeken. Alle torens bruggen het Mausoleum van de geliefden. Ook even extra handschoenen gekocht in een heel ouderwets winkeltje, want dat is eigenlijk het enige dat wij af en toe missen. Met name s'morgens vroeg als het nog erg koud is. En omdat wij nu zo hoog zitten en nog veel hoger gaan is het hier nog best fris, soms echt koud.
Daarnaast vandaag vooral ook wat noodzakelijk onderhoudswerkzaamheden gedaan, zoals wassen, fietsonderhoud, de weblog bijhouden en foto's uitzoeken. Het echte klimmen hebben wij dus nog een dagje uitgesteld.

Een relaxte groet
Paul