Dag 21 en 22, Fietsen is soms heel hard werken.

Een fietstrip maken zoals wij dat nu doen lijkt soms veel op een gewone werkweek. Op zondag hebben wij heerlijk lui en decadent gerelaxt bij ons kasteeltje. Het was prachtig weer, en wij konden buiten ontbijten en later hebben wij zelfs nog in het zwembad gezwommen.
En op Maandag was het weer gewoon hard werken geblazen. Ik denk dat dit de zwaarste fietsdag was tot nu toe. Eerst moesten wij s'morgens vanuit het Saône dal weer naar de route toe fietsen die duidelijk op een bergkam lag. Flink klimmen geblazen op hellingen van 10% en meer. Het regenjack dat s'morgens al direct aanging vanwege de regen, moet al na een half uurtje uit vanwege het transpireren tijdens het klimmen. Eenmaal op de route, komen wij door de een paar hele mooie plaatsjes, "de vergulde dorpen" ofwel "les Pierres Dorées" die zo genoemd worden omdat de huizen zijn opgetrokken van een sterk ijzerhoudend gesteente waardoor de huizen een oranjebruine gloed krijgen. Daarna is het de hele dag flink stijgen en dalen, nooit lang maar wel vaak en stijl. Genoeg om flink moe van te worden. Mijn benen beginnen aardig te verzuren en ik moet twee keer stoppen om wat te eten anders lukt het mij niet meer. Ik merk vandaag eigenlijk voor het eerst dat ik echt 65 ben en ik qua conditie minder kan dan 5 jaar geleden.
Maar intussen hebben wij ook nog geen slaapplaats en ook geen uitzicht daarop. In Mornant, op 70 km, zou een hotelletje moeten zijn maar die bleek failliet te zijn. Erger is echter dat de accu van Marijke haar fiets voor het eerst op begint te raken door het vele klimmen. Als wij in Mornant bij het plaatselijk café vragen of wij hem even op mogen laden, krijgen wij van een norse eigenaar een heel resoluut "Non" te horen. Na veel gezoek op de iPhone en iPad vind ik een B&B, maar die is nog 17 km verder. Wij gokken het erop! Maar na 7 km is de accu van Marijke definitief leeg. (Overigens mijn accu ook)
Wij bellen aan bij een huis met een groot hek maar met mijn beste Frans kan ik moeilijk uitleggen dat ik een accu wil opladen. De man zegt ook resoluut "Non". Maar komt even later toch naar buiten om te kijken wat ik wil. Met wat handen en voeten werk en de charmes van Marijke lukt het hem te overtuigen om het hek open te doen en wij mogen een half uurtje opladen. Ondertussen in ons beste Frans praten over voetbal, het mooie huis en de mooie omgeving.
Na een half uur heeft Marijke weer voor 9 km stroom en de rit is nog 10 km. Maar hopen dat het niet te veel klimmen is.
Dat is het dus wel. De laatste 4 km is het flink omhoog. En het laatste stuk doet de E-bike dan ook niets meer. Maar.... wij zijn er toch gekomen.
Wij zijn allebei kapot!
De B&B blijkt een oude boerderij te zijn, compleet zoals een oude boerderij hoort te zijn. Rommelig vies, met een binnenplaats met heel veel vliegen en een hele gastvrije gastvrouw die ons als snel een biertje aanbied.
De kamer is prima. Wij hebben de romantic room. En hoewel alles kraakt is het schoon en groot. Later op de avond heeft de gastvrouw zelfs nog iets te eten gemaakt. Een groot stuk zelfgemaakte worst, wat tomaten, courgettes en wat Franse kaas. Wij eten daarbij ons eigen stokbrood op dat ik net daarvoor gekocht had, omdat wij niet wisten of wij vanavond ergens zouden kunnen eten. Samen met een Nederlands stel dat daar ook is eten wij van deze provisorische maaltijd.
Een stukje schrijven lukt mij echter niet meer, na 84 km klimmen.
Morgen dan maar.